Uit m’n bol van André Hazes, met name vroeger zong ik dit lied, na het nodige aantal biertjes, vaak in de kroeg. De tekst schoot me te binnen, omdat ik met het thema afwijzing bezig ben. Mijn boodschap is vooral dat je je niet teveel van anderen hoeft aan te trekken en, belangrijker nog, vooral naar ‘je eigen’ mag kijken. Wanneer je positiever naar jezelf kijkt wordt het ook makkelijker je minder aan te trekken van anderen.
Hazes lijkt met de rest van de zin zich meer tegen de ander te keren (“die weet het altijd bé-ter”). Je kent ze vast wel, personen die veel en hardop benoemen dat ze zich niks aantrekken van anderen. Dat is volgens mij meer een verdedigingsmechanisme vanuit het ego. In essentie heeft iedereen behoefte aan erkenning en waardering. We willen evolutionair gezien bij de groep horen en zijn op vele manieren met elkaar verbonden. De keerzijde is dat je je heel veel aantrekt wat anderen van jou vinden. Je wilt altijd ‘gezien worden’ en elke afwijzing komt aan als een mokumslag (?). Dat kan verlammend werken weet ik uit ervaring.
Moet je er dan helemaal van af? Nee hoor. Zelf heb ik ook een tijdje gedacht dat ik er vanaf moest. ‘Ik doe grappig om aardig gevonden te willen worden, dus dat doe ik niet meer.’ Gelukkig ben ik er ondertussen achter dat mijn expressie en humor juist krachtige en verbindende eigenschappen zijn. Het verschil is dat de motivatie niet alleen maar extrinsiek is (erkenning van de anderen), maar ook intrinsiek. Ik heb er zelf plezier in om het anderen naar hun zin te maken. Sindsdien doe ik ook theatersport, om vooral zelf met medespelers te lachen en durf ik ook steeds beter zonder bier te zingen.
Niet iedereen vind je aardig, maar zorg er in ieder geval voor dat jij jezelf aardig vind.
Herken je de verlammende werking van het aardig gevonden willen worden? Wil je er wat aan doen? Ik ben ervaringsdeskundige en heb de tools om er blijvend verandering in aan te brengen. Boek gerust een ontdekkingssessie om het te ervaren.